Het was op een maandagochtend, de eerste maandag van het jaar 1990. Mijn persoonlijke leven werd op dat moment geteisterd door angst, angst dat het thuis goed mis zou gaan, voortdurende stress over steeds weer nieuwe ruzies, waar ik geen vat op had. Want ik verstond er nauwelijks iets van en had er daarom geen idee van, waar het over ging. Maar de dreiging was des te groter. Op school zat ik in spanning over wat er weer zou gebeuren als ik thuiskwam.
Aan het begin van de ochtend, die volgde op de kerstvakantie en jaarwisseling, met zoals gebruikelijk de nodige strubbelingen en spanningen, was ik weer terug op school.
We zaten in het lokaal van ‘De Gier’ van Aardrijkskunde. Een man die ik in herinnering nog voor me zie. Hij droeg een lichtblauw overhemd, een donkerblauwe spencer met v-hals en een nette broek. Onder een dikke ietwat golvende bos donkerbruin haar, was zijn gezicht getekend door een litteken dat schuin over zijn linkerwang liep. Het maakte een ruige indruk, die contrasteerde met de typische uitstraling van docenten op een reformatorische school – keurig nette mannen en vrouwen. Mannen vaak in pak of tenminste altijd in een overhemd met stoffen broek, haar netjes gekamd. Vrouwen altijd in een halflange of lange rok, de ene wat modieuzer dan de ander. Deze man week af van de norm, maar hij kon het niet helpen. Zo werd hij onder de docenten één van de paar verademende uitzonderingen op de regel. Van zijn lessen kan ik me eigenlijk weinig meer herinneren. Maar deze ochtend blijft me bij.
Ik zat op mijn plek in het knusse lokaal op de begane grond. Bijna vooraan, aan de rechter kant. Links was het raam. Het was een mistige januariochtend. Terug bij mijn vertrouwde klasgenoten met De Gier voor de klas, die me inmiddels ook een beetje vertrouwd geworden was, kwam ik tot rust. Ik rook, zag en voelde vertrouwdheid, een nieuw begin, hoop.
Zoals gebruikelijk begon De Gier de dag door een stukje te lezen uit de bijbel. Hij vertelde daarbij iets over het nieuwe jaar, over God, het leven en de tijd. Iets dat indruk op me maakte. De stilte in de klas trof me, of was het stilte in mezelf? We zochten de opgegeven psalm op, psalm 93. Welk vers, dat weet ik niet precies meer. Het ging over God, die eeuwig is, machtig en trouw. De Gier zette in, wij zongen mee.
De woorden die me zo vertrouwd waren namen me mee. Enige twijfel aan die woorden had nog geen vat op me. Ik was veilig, ik zong mee en voelde me verbonden. Het was alsof Hij, de Eeuwige aan wie wij ons richtten, even deel werd van ons tijdelijke bestaan. Anders voor ieder van ons, maar toch: nu even een gedeeld moment. Alle spanning gleed van me af. Ja, een moment om nooit te vergeten.
Lees ook:
Op usherperspectief.nl BLOG Slechthorend incognito (1) ‘waarom heb je me verlinkt?’
Reacties zijn altijd welkom!
- via Twitter @ushernieuwtjes
- via info@usherperspectief.nl
- via het contactformulier
- of hieronder
UsherPerspectief - het Ushersyndroom daagt uit 